...Ασφαλώς υπάρχει μία τραγωδία στη σχέση μας με τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας δεν χόρτασαν την αγκαλιά - ανάπαυση των γονιών τους. Είναι ανανούριστα, ακανάκευτα, αχάιδευτα, αφώτιστα. Αναπνέουν όχι τον αέρα της αθωότητας, όπως τους ταιριάζει, αλλά τον μολυσμένο αέρα της κακίας και της αισχρότητας. Δε βλέπουν ειρηνικά πρόσωπα με ήρεμα καλοσυνάτα μάτια, αλλά νευριασμένους ή ξετσιπωμένους γονείς, που βλέπουν τα παιδιά τους χωρίς να τα κοιτάζουν. Πόσα δάκρυα μετάνοιας αρκούν γι' αυτά τα εγκλήματα που κάνουμε στα παιδιά μας εμείς οι γονείς τους... Μπορούμε άραγε να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν έχουμε πλέον διαπιστώσει δραματικά το ότι τα παιδιά μας δεν ονειρεύονται, δεν προσεύχονται, δεν κλαίνε, δεν αγαπιούνται, δεν πιστεύουν σε τίποτα πραγματικό; Τελικά δεν μας αγαπούνε;
Ο Κωνσταντίνος Σταύρου Γανωτής γεννήθηκε στο Βόλο το 1933, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε επί διετία βοηθός στην έδρα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως φιλόλογος σε γυμνάσια της Κύπρου, της Εύβοιας και ως γυμνασιάρχης στα γυμνάσια Κερατσινίου και Κολωνού.
Το έτος 1983 μετά την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια ίδρυσε τα λεγόμενα "κρυφά σχολειά" σε ιερούς ναούς του Κολωνού, όπου με τη συνεργασία της συζύγου του και άλλων συναδέλφων διδάχτηκαν τα αρχαία ελληνικά με τρόπο και επιλογές κειμένων, που αποτέλεσαν πρότυπο για την σύνταξη των εγχειριδίων, με τα οποία επανήλθε η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια.
Διετέλεσε συνεργάτης των ραδιοφωνικών σταθμών της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Πειραϊκής Εκκλησίας. Ομιλεί τακτικά σε πνευματικές συγκεντρώσεις των ιερών ναών Αγίου Ανδρέου οδού Λευκωσίας και Αγίου Γεωργίου Κυψέλης καθώς και σε σχολές γονέων σε διάφορους ιερούς ναούς των Αθηνών και στην επαρχία.
Ως μέλος της επιτροπής διδασκαλίας της Εκκλησιαστικής γλώσσας συνέταξε αναλύσεις λειτουργικών κειμένων για διδασκαλία της λειτουργικής γλώσσας. Είναι μέλος της συνοδικής επιτροπής πολιτιστικής ταυτότητας. Προσφάτως τιμήθηκε από την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον χρυσούν σταυρόν του Αποστόλου Παύλου για το έργο του στην ερμηνεία και διδασκαλία της λειτουργικής γλώσσας.
