Στα μύχια της ψυχής βλέπεις το παρελθόν και το τώρα. Παρελθόν σημαίνει καμωμένα πράγματα. Έτσι "αναγκάζεσαι" σε εξομολογήσεις λυτρωτικές, συναισθηματικές, ανομολόγητες. Ποιητικές ενφάσεις. Το τώρα, απλά, προδίδει το μέσα προσδιορίζοντας επιμελώς κρυμμένες γωνιές. Και στις δύο χρονικές καταστάσεις καταμαρτυρούνται αλήθειες. Και η αλήθεια είναι φως. Ένα φως ελπίδας που για να ξεχυθεί αναζητεί μια χαραμάδα. Μια χαραμάδα φτάνει! Γι' αυτό... "Άστο το φως"
