Κανένας από τους ποιητές της γενιάς του 1970 δεν ανέπτυξε με την ποίηση του Σικελιανού τη σχέση που ανέπτυξε ο Νάσος Βαγενάς. Για τους "ποιητές της αμφισβήτησης", που έκαναν την εμφάνισή τους την εποχή της δικτατορίας και των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και ήθελαν να μιλήσουν άμεσα και ρεαλιστικά, η ποίηση του Σικελιανού με τον υψηλό λυρισμό της δεν μπορούσε παρά να προκαλεί δυσφορία. Δεν ήταν λίγες οι δηλώσεις, από τους ποιητές αυτούς, απαξίωσης του ποιητικού λόγου του Σικελιανού, που τον χαρακτηρίζουν παραδοσιακό, παρωχημένο. Απέναντι σε αυτές, οι κρίσεις του Βαγενά βρίσκονται στον αντίποδα και φαίνονται προκλητικές, όπως για παράδειγμα η δήλωσή του στη διατριβή του "Ο ποιητής και ο χορευτής" ότι "ο Σικελιανός είναι ο μόνος ποιητής έπειτα από τον Σολωμό, που ξαναρχίζει έναν ζωτικό διάλογο με τον Ερωτόκριτο, ο ποιητής που συνεχίζει δημιουργικότερα από κάθε άλλον την ελληνική ποιητική παράδοση".
Το θέμα της μελέτης είναι ο έρωτας και είναι εργασία που εκπονήθηκε με τον τίτλο "Ο έρωτας στην ποίηση του Νάσου Βαγενά και οι επιδράσεις του Σικελιανού", στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών Μ.Α. Στη Νεοελληνική Φιλολογία του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (King's College).
