Βίος εναγώνιος άθλησις ευσεβείας

 Ὁ μεγαλύτερος ἄγνωστος εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Τό «ἔνδον σκάπτε» τῆς ἀρχαίας ἐλληνικῆς φιλοσοφίας οἱ ἀσκητές πατέρες τό ἔκαμαν σύνθημα ζωῆς. Ἔψαχναν, ἔσκαβαν μέσα τους. Πίστευαν ὅτι ἡ λύση δέν εἶναι κάποιος ἄλλος, ἀλλά ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Μία τέτοια ἐπίπονη ἐργασία βέβαια ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους. Κούραση, ἀγωνία, ταλαιπωρία, ἄγχος, εἶναι καταστάσεις πού σίγουρα θά γευθεῖ καί θά ἀντιμετωπίσει ὁ ἀγωνιζόμενος πνευματικά ἄνθρωπος. Τό σημεῖο πού ὀφείλουμε νά προσέξουμε ἰδιαίτερα εἶναι ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπελπισία. Ὁ  Πανάγαθος Θεός ἀπό ἀγάπη δέν ἐπιτρέπει, τουλάχιστον στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς πορείας καί τοῦ ἀγώνα, νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας, γιά νά μήν καμφθοῦμε καί τά παρατήσουμε. 

Ἡ  Ἐκκλησία πάντα μᾶς καλεῖ «οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε». Ὁ πνευματικός ἀγῶνας εἶναι σκληρός, ἀδυσώπητος, ἐνίοτε δέ καί ἐπικίνδυνος. Μή λησμονοῦμε τό εὐαγγελικό «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Χωρίς τόν Θεό δέν κάνουμε τίποτε. Ἐάν δέν ἀπελπιστοῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας δέν θά φτάσουμε νά πιστέψουμε ποτέ στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ…