Βγήκαν σεργιάνι οι μυγδαλιές του τόπου μου 152

Ένα διαχρονικό ποιητικό άνοιγμα, στο μεγαλειώδες έργο των Ελλήνων. Συνομιλεί ο ποιητής, με ιδιάζοντα και πρωτότυπο τρόπο διαχρονικής εμβέλειας, με τον όπου γης άνθρωπο. Εμβαθύνει αριστοτεχνικά στις ανθρώπινες σχέσεις, στον ποιητικό χώρο της Οδυσσειακής αγωνίας του ατόμου, με λεύτερα πετάγματα, ουσιαστικής και ποιητικής οντότητας, οδοιπορεί, φέρνοντας στις μέρες μας, ένα κομμάτι αρχαίου κάλλους, στοχασμού και φιλοσοφίας. Ο ποιητής Βασίλης Παππάς, προσεδαφίζεται λυρικά και στοχαστικά, στη Ζωή, διαβλέποντας την ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων, σε μια εξελικτική-ποιητική και πνευματική συνοδοιπορεία των δημιουργών, με απώτερο στόχο, την αδελφοσύνη των αξιών της Ζωής, με αφετηρία την παράδοση, την ιστορία, την Ελληνική Παιδεία και την ανθρωπιστική συνέχεια των ιδεωδών και των φωτεινών οραμάτων, άλλων περιόδων του τόπου μας, να σφραγίζουν μια νέα πορεία και περίοδο ακμής, ουσιαστικής και
οραματικής, κοινής και λαμπρής, για τα γράμματα και τον πολιτισμό μας. Έργο με φιλόδοξες και πρωτοπόρες αιχμές και στόχους έκφρασης, με οικουμενικό και επίκαιρο περιεχόμενο και διάσταση σήμερα. Η ιστορία του δικού μας πολιτισμού -θέλει ο ποιητής- να παραμείνει φωτοδότρα δύναμη αναγέννησης, νέων δυνάμεων αισιοδοξίας-παραγωγής έργου και δημιουργίας σ’ ένα παγκόσμιο στίβο πνευματικής και πολιτιστικής επικοινωνίας.