Ο Καζανόβα δεν είναι ούτε στοχαστής ούτε φιλόσοφος, είναι η "άτυπη" μορφή μιας μυθιστορηματικής comedia που επωμίζεται πολλαπλούς ρόλους: τσαρλατάνος, απατεώνας, μυστικός απεσταλμένος, κληρικός, στρατιωτικός, τέκτονας, ταξιδιώτης... και λιμπερτίνος χάρη στην παρουσία της γυναίκας, το σώμα της οποίας γίνεται γοητεία, συγκίνηση, εμμονή και συνείδηση, εν τέλει, όλων όσων γράφει. Το αφηγηματικό του πεδίο είναι απολύτως διάφανο και ο ερωτισμός του δίχως ελιγμούς, υπεκφυγές ή επιφυλάξεις- η πρακτική θα πρέπει να ειδωθεί και να κατανοηθεί ως μια αιρετική άποψη, που ναι μεν υποστηρίζεται από τη γραφή αλλά σφυρηλατείται με τη βοήθεια μιας εικονοκλαστικής αφήγησης που απομακρύνει τα δεδομένα (τα στοιχεία από τα οποία δομείται ο λόγος του) από κάθε υποψία λογοτεχνικού συμβιβασμού ή προσαρμογής φραστικών περιστάσεων. Στον Καζανόβα η χρήση των λέξεων είναι εμμονή, αναζήτηση, ερωτική επιθυμία, αναζωπύρωση μνήμης και επίδειξη παρελθόντος προς δελεασμόν μέλλοντος.
Ο Giovanni Giacomo Casanova, Chevalier de Seingalt (1725-1798), το "κακομαθημένο παιδί της Τύχης", όπως ήθελε ο ίδιος να βλέπει τον εαυτό του, είναι ένας από τους επιφανέστερους τυχοδιώκτες των Φώτων. Στα 65 χρόνια του εναργούς βίου του (ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής του ήταν ανύπαρκτος), δεν έπαψε να χαρτοπαίζει, να μηχανεύεται, να συζητά και να γράφει. Πέρα από την "Ιστορία της ζωής μου" έγραψε ένα μυθιστόρημα (το "Εικοσαήμερο"), δύο ενθυμήσεις περιπετειών του (τη "Μονομαχία" και την "Απόδραση από τη φυλακή των Πιόμπι"), πολιτικές αναλύσεις, ποιήματα και προσαρμογές μυθιστορημάτων, μετέφρασε την "Ιλιάδα", συνέταξε κριτικά δοκίμια, μελέτες στρατηγικής τέχνης, κρυπτογραφίας και μαθηματικών. Από την ετερόκλητη και πληθωρική αυτή συγγραφική παραγωγή ξεχωρίζει η ποιότητα της "Ιστορίας της ζωής μου", που έχει χαρακτηρισθεί ακριβοδίκαια ως το ωραιότερο και ειλικρινέστερο απομνημόνευμα του 18ου αιώνα.
