Η ελληνική γη οργανώνεται με βάση τη διάταξη των μεγάλων ορεινών όγκων της χώρας σε παράλληλες οροσειρές οι οποίες τη διατρέχουν από άκρη σε άκρη σχηματίζοντας ένα τόξο με εννέα ζώνες και τέσσερις υποζώνες. Ανάμεσα σ' αυτές τις εξάρσεις ανοίγονται λεκάνες, λεκανοπέδια και πεδιάδες όπου ρέουν μικρά και μεγάλα ποτάμια, και σχηματίζονται λίμνες, λιμνοθάλασσες και βάλτοι. Αυτές οι έντονες πτυχώσεις με τα ενδιάμεσα κενά κατακερματίζουν τη γη σε αυτόνομες γεωγραφικές ενότητες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οι οποίες εκτείνονται από τις μεγαλοπρεπείς χιονισμένες κορυφογραμμές ως τις ειρηνικές κοιλάδες με την πλούσια βλάστηση.
Πρόθεση αυτού του λευκώματος, πλαισιωμένου με κείμενα του William M. Leake του 1835, είναι να προσφέρει προσεκτικά επιλεγμένες εικόνες που να τεκμηριώνουν και να αναδεικνύουν την αφάνταστη ποικιλία των μορφών της ελληνικής γης και φύσης στις διαφορετικές εποχές του έτους.
Δημήτρης Φιλιππίδης
