Η Γκρέτα Γκάρμπο, σε μεγάλη πια ηλικία, απομονωμένη απ’ όλους κι απ’ όλα, με μοναδική συντροφιά τη γραμματέα της, που έρχεται κάθε μέρα να την βοηθήσει. Το «my girl» όπως συνηθίζει να την λέει, το μοναδικό της πια κοινό, απρόθυμο να γελάσει, να μιλήσει, να ζήσει. Η Γκρέτα όμως ξέρει τι σημαίνει απώλεια κι απόγνωση, μοναξιά και σιωπή. Κι έμαθε από νωρίς ή να τις παλεύει ή να τις διαλέγει. Μέχρι να τελειώσει η καθημερινή ρουτίνα τους –η αλληλογραφία, το φαγητό, τα φάρμακα, τα ψώνια της ημέρας– η Γκρέτα θα μπαινοβγαίνει στη ζωή που έζησε, όχι για να εξηγήσει τον μύθο της ή να φωτίσει το μυστήριό της, αλλά για να μοιραστεί, με τη γενναιόδωρη αυτάρκεια της γυναίκας που έζησε όπως ήθελε, το αποθεματικό της.
