[...] Θα εφορμούσα ο ίδιος, με όλες μου τις δυνάμεις, με όλους μου τους παλιάτσους και τους ακροβάτες, με όλους μου τους κλόουν και τα άγρια θηρία, με όλες τις ημίγυμνες χορεύτριες και τους μουσικούς, τους σχοινοβάτες και τους ζογκλέρ, τους μάγους και τους δεινούς διασκεδαστές· θα εφορμούσα σε κάθε πόλη σε κάθε χωριό. Έχει μια γοητεία το μοιραίο συναπάντημα· ο απροσδόκητος επισκέπτης, ο περιπλανώμενος ταξιδιώτης που έρχεται πάντα ακάλεστος και που πάντα αφήνει πίσω του τη σκόνη των νωθρών του αποτυχιών, τον κρότο των ξέφρενων χειροκροτημάτων, την αίγλη του παροδικού όσο και την υποψία του θεϊκού. [...]
