Γι’ αυτό, λοιπόν, στις ιστορίες που ακολουθούν, πρωταγωνίστριες είναι γυναίκες. Πάσα αναφορά σε αρσενικούς «δευτεραγωνιστές» κρίθηκε ως αναπόφευκτη, αφού με τη σειρά τους σημάδεψαν τη ζωή όλων αυτών των γυναικών. Πολύ συχνά, τα σημάδια αυτά ήταν πυρακτωμένα. Άλλοτε επειδή το έφεραν οι καταστάσεις και όχι από σαδιστική επιλογή. Άλλοτε επειδή ήταν απλώς μια σφραγίδα που πιστοποιούσε την κυριαρχία του σερνικού πάνω στη δίποδη ιδιοκτησία του.
Μη θαρρείτε όμως πως μόνο θλιβερά πράγματα ανασκαλεύανε τούτες οι γυναίκες. Ούτε πως περιμένανε τον κλήδωνα ή τις απόκριες για να ακούσεις από το στόμα τους χωρατά και πειράγματα, ακόμη και τα «πονηρά» τραγούδια, τα σκωπτικά δηλαδή, αυτά που μάζεψε και απέδωσε τόσο όμορφα η ιέρεια της δημοτικής μας παράδοσης η Δόμνα Σαμίου. Εκεί κι αν έστηνα αυτί, να αποστηθίσω το «ένα μουνί στην κερασιά κι ο πούτσος από κάτω». Ακόμη και η Ασήμω, πριν αυτοανακηρυχθεί «αγία» και επίσημη εκπρόσωπος της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου, όπως θα πληροφορηθείτε σε μία από τις ιστορίες που ακολουθούν, συνεισέφερε στις πολιτιστικές αυτές εσπερίδες, απαγγέλλοντας με την κρητική προφορά της το «Με τη θεια μου τη Θοδώρα, επαέναμε στη χώρα, κ΄ ήλεγέ μου κι ήλεγα τσι, κι ήκαμε μου κι ήκαμα τσι».
Μη Διαθέσιμο
