Η Πηνελόπη νιώθει να απειλείται από κάτι ανεξήγητο: από μια σκοτεινή, αόρατη οντότητα που πλανάται ανάμεσα στις φυλλωσιές. Ένας μυστηριώδης φόβος την κυριεύει, καθώς θυμάται όσα φημολογούνταν παλιά για τούτο το πάρκο. Η γυναίκα σαστίζει προς στιγμήν και κοντοστέκεται, κάνοντας τον σταυρό της. Ύστερα, οπλίζεται με θάρρος και ανοίγει το βήμα της. Βιάζεται να φτάσει στο σπίτι της όσο γρηγορότερα γίνεται. Προσπαθώντας να διασχίσει τον δρόμο, παρατηρεί πως το φανάρι για τους πεζούς είναι κόκκινο. Γυρίζει το κεφάλι της, μια αριστερά και μια δεξιά, για να ελέγξει την κίνηση. Ο δρόμος είναι άδειος, ευτυχώς. Αστραπιαία, η άκρη του ματιού της πιάνει μια λάμψη από φώτα και από το πουθενά εμφανίζεται ένα ταξί με μαύρα τζάμια, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που ακολουθεί, προτού την παρασύρει, η εντύπωση που της δημιουργείται είναι πως μέσα στο ταξί δεν υπάρχει ούτε οδηγός ούτε επιβάτες…
Η Πηνελόπη κείτεται πεσμένη μπροστά σε έναν τσιμεντένιο στύλο ηλεκτροδότησης, εντελώς ανήμπορη να κουνηθεί από μια σκιά που βλέπει να της καταπλακώνει το σώμα. Η σκιά την πιέζει… την πιέζει ολοένα και περισσότερο κεντρικά στο στήθος και προς τα κάτω, επάνω στο έδαφος…
Νιώθει ότι κάτι τη σπρώχνει… τη σπρώχνει… όλο και πιο κάτω, τόσο που να αισθάνεται ένα με το χώμα. Κι ενώ η ίδια θέλει να σηκωθεί, το σώμα της είναι κολλημένο εκεί, σαν να είναι χτισμένο.
Η Μίκα Μαυρογιάννη το γένος Ζιάκα, γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1961, στη Λαμία. Ποτέ δεν έθεσε ως στόχο να γίνει συγγραφέας, είχε όμως πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ανάγνωση. Δραστηριοποιήθηκε στον τομέα των επιχειρήσεων από εμπορικό δαιμόνιο, αλλά ποτέ δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει. Με το πλήρωμα του χρόνου η αγάπη της για την ανάγνωση μεταστοιχειώνεται σε πάθος για τη συγγραφή και την ποίηση.
Το 1994, υποτάσσεται στην ακατανίκητη επιθυμία της και με πλοηγό την πένα της, αφήνεται να ταξιδέψει στις θάλασσες του δημιουργικού νου, χωρίς όρια.
Το βιβλίο με τίτλο "Το ποτέ είναι χρόνος πολύς" ήταν το πρώτο συγγραφικό της έργο και ολοκληρώθηκε στα μέσα του 2013.
Περί τα τέλη του 2013, εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία, από εκείνες που σηματοδοτούν τη θλιμμένη πλευρά της ζωής και γράφει το δεύτερο βιβλίο της, με τίτλο: "Μια καταδίκη... δίχως μια δίκη...".
Το βραβευμένο ποίημα της, με τίτλο "Ούτε πανί... Ούτε στεριά" το 2009, απέσπασε το Β’ Βραβείο καλύτερου ποιήματος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
