Άστραφτε και βρόνταγε εκείνη τη μεγάλη νύχτα. Αναπνοή δεν έπαιρνες. Η φύση είχε χάσει τα λογικά της. Πότε έβλεπες τον πράσινο άγριο περίβολο να έρχεται πάνω σου κι άλλοτε να χάνεται στον ασυμμάζευτο ορίζοντα. Καμιά μέριμνα για τους έλλογους. Δεν γνώριζα αν θα έρθει η άλλη ημέρα. Καμιά σκέψη. Μέσα στην ανακατωσούρα το πιοτό με έβγαζε για κάποιο μικρό χρόνο έξω από τον πανικό. Ύστερα λες και το έπινε η γύρω πλάση άρχιζε το ίδιο μαρτύριο. Και ω! του Δαίμονα ξαφνικά έχασα τον προσανατολισμό μου και δεν νοούσα πού πάει η ανατολή και πού η δύση. Βγήκα στην καταιγίδα γυμνός και ένιωσα πως αλαφρώνω από την ύπαρξή μου. Όσα είδα ή φαντάστηκα τα έγραψα εδώ. Τα διαβάζω και δεν μου έρχεται στη μνήμη τίποτε από τον αλαλαγμό που έζησα. Όταν γυρίσει ο Χρόνος ακατάδεχτος θα είμαι στην άγνοια, όλα γίνονται. Μεγάλη του κύκλου η στροφή και να άνομοι ταξιδεύουμε στη μία και μόνη μας ευθεία.
