Ύστερα από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 που έπληξαν την Ηλεία, η κινητοποίηση των Κυπρίων από όλες τις ελληνικές περιοχές υπήρξε τεράστια: πέρα από την έμπρακτη συμβολή στην κατάσβεση των πυρκαγιών, υπήρξαν αναλογικά οι μεγαλύτεροι εισφοροδότες από όλο τον ελληνισμό στην προσπάθεια ανακούφισης των πυροπλήκτων.
Αυτή η γενναιόδωρη εκδήλωση αλληλεγγύης μπορεί να ενταχθεί σε μια μακρά ιστορία διατοπικών σχέσεων. Ο Γ. Γεωργής ερευνά την ιστορική αυτή πορεία εκκινώντας από το απώτερο παρελθόν, από τους αρχαίους χρόνους, επισκοπώντας τους μεσαιωνικούς αιώνες και την Τουρκοκρατία, αλλά εστιάζοντας την έρευνά του κυρίως στον πολύπαθο για την Κύπρο 20ό αιώνα.
Η έρευνα, που στηρίχθηκε στη μελέτη της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, στην αναδίφηση κρατικών και ιδιωτικών αρχείων και κυρίως στη μελέτη και αποδελτίωση του ηλειακού Τύπου και ιδιαίτερα των εφημερίδων Πατρίς και Αυγή, αναδεικνύει τον ισχυρό αντίκτυπο που είχαν στον ηλειακό χώρο τα μείζονα γεγονότα που σφράγισαν τον κυπριακό 20ό αιώνα, από την εξέγερση του 1931 ώς την αντίσταση εναντίον της αγγλικής κατοχής και το κίνημα της ΕΟΚΑ, τον απόηχο των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την εισβολή κατά του Αττίλα.
Από τα δημοσιεύματα του ηλειακού Τύπου σκιαγραφείται η εικόνα μιας τοπικής κοινωνίας άκρως ευαίσθητης στις εξελίξεις στην Κύπρο. Για έναν σύγχρονο αναγνώστη, είναι πράγματι εντυπωσιακή η κλίμακα των εκδηλώσεων συμπαράστασης που οργανώνονται στην Ηλεία: το πάνδημο μνημόσυνο στην Κύπρο τον Νοέμβριο του 1931 υπέρ των Κυπρίων πεσόντων, το μεγάλο μαθητικό συλλαλητήριο του Απριλίου του 1954 και το πανηλειακό συλλαλητήριο του Αυγούστου του ίδιου έτους -αλλά και η επίσκεψη του Μακαρίου το 1958 στον Πύργο- γίνονται αφετηρία αλλεπάλληλων πάνδημων
εκδηλώσεων που ανέδειξαν τον Πύργο και την Ηλεία σε προπύργιο των φιλοκυπριακών κινητοποιήσεων σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Και βέβαια οι αγνοούμενοι ηλείοι στρατιώτες του 1974 αποτελούν μια ενεργή υπόμνηση των ιδιαίτερων σχέσεων της ελλαδικής αυτής περιοχής με τον κυπριακό Ελληνισμό.
Για τον Γ. Γεωργή "η μελέτη των διατοπικών σχέσεων προσφέρει μια συνολικότερη αντίληψη της πορείας του νέου Ελληνισμού μέσα από τη λειτουργία των εθνικών προτύπων στις τοπικές μικροκοινωνίες αλλά και την πολιτιστική και οικονομική επικοινωνία". Τα στοιχεία της έρευνας αποτελούν ισχυρά τεκμήρια της πρόσληψης των παραμέτρων του Κυπριακού από τον ελληνικό λαό.
Ο Γιώργος Γεωργής γεννήθηκε στο Παραλίμνι της Κύπρου το 1946 και αποφοίτησε από το γυμνάσιο Αρρένων της κατεχόμενης Αμμοχώστου. Πτυχιούχος και διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώτος γενικός γραμματέας της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Φοιτητών και Νέων Επιστημόνων (ΠΟΦΝΕ). Δίδαξε σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Από το 1976 ως το 1982 εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας και, στη συνέχεια, ανέλαβε Μορφωτικός Ακόλουθος της Κύπρου στην Ελλάδα, 1982-1994 και 1997-2000. Ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Σπιτιού της Κύπρου στην ελληνική πρωτεύουσα (1987-1994, 1997-2000). Από το 1994 μέχρι και το 1997, visiting research associate στο Κing's College του Λονδίνου και συνεργάτης ερευνητής στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Κύπρου. Αναπληρωτής καθηγητής της Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου, ασχολείται συστηματικά με την Πολιτική και Διπλωματική Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, με την Ιστορία του κυπριακού εθνικού κινήματος, την Πολιτική Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας 1959-1974 και τον διπλωμάτη Σεφέρη. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Δημοκρατίας και με εύφημη μνεία της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει 12 βιβλία και πολλά άρθρα σε συλλογικούς τόμους και περιοδικά. Από το 2005 ώς το 2009 διετέλεσε Πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα, με παράλληλη διαπίστευση στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Αλβανία.
