Από το σύνολο του διηγηματικού έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο δοκιμιογράφος Κωστής Παπαγιώργης επιλέγει να παρουσιάσει μόνο δέκα τέσσερα έργα. Αλλά όπως παρατηρεί, σ' αυτό το Ανθολόγιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει δύο μόνο διηγήματα· αν τα δύο έγιναν δεκατέσσερα ο λόγος είναι απλός: προσθέσαμε μια ντουζίνα διηγήματα που πλησίασαν το άκρον άωτον αλλά για κάποιους λόγους, εγγενείς στη δημιουργία του Σκιαθίτη, δεν το έφτασαν». Έχει σημασία η άποψη του συγκεκριμένου ανθολόγου, γιατί ενώ θεωρεί τη γλώσσα του συγγραφέα ένα κατασκεύασμα και τον κόσμο που μας δίνει σχεδόν ανύπαρκτο, τίποτα ο ίδιος δεν θα άλλαζε στο έργο αυτό. «Κάτι πρωτοφανές τελέστηκε χάρη στη γραφίδα του Παπαδιαμάντη -γράφει-, το ζήτημα είναι αμιγώς πνευματικό, ενώ τα υπόλοιπα παρέλκουν». Μαζί με τα 14 διηγήματα του Σκιαθίτη -«άνευ [του οποίου] ντόπια λογοτεχνία δε νοείται»- ο αναγνώστης καλά θα κάνει να διαβάσει προσεκτικά και τα όσα έχει να πει ο ανθολόγος.
(κριτική του Ν. Ντόκου από την εφ. Ελευθεροτυπία)
