Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε το 1867 στη Ναύπακτο από πατέρα Ρουμελιώτη και μάνα Σουλιώτισσα. Σπουδάζει στη Φιλολογική Σχολή της Αθήνας όπου και γνωρίζεται με τον Παλαμά και τον Παπαδιαμάντη.
Δραστηριοποιήθηκε στην ανεύρεση υλικού για την Επανάσταση και τον Αγώνα ψάχνοντας για αρχεία και ντοκουμέντα ακόμη και στα παλαιοπωλεία και παντοπωλεία. (Αυτός άλλωστε ήταν και ο πρώτος διευθυντής στα γενικά αρχεία του κράτους). Υπήρξε ταυτόχρονα ιστοριοδίφης και λογοτέχνης, του νεότερου ιστορικού βίου των Ελλήνων. Στο έργο του παρουσιάζει την ελληνική παράδοση, το δημοτικό τραγούδι, τα ήθη μιας εποχής. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η δημοτική. Παρουσιάζει τα ήθη των απλών ανθρώπων, την ηρωική τους στάση απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, κατορθώνοντας να ζωντανέψει έναν ολόκληρο κόσμο.
Η προσφορά του τόσο σαν λογοτέχνη όσο και σαν ιστοριοδίφη θεωρείται παρά πολύ σημαντική και αξιόλογη, απόκτημα πραγματικό του νέου ελληνισμού.
