Πρέπει το μάθημα των θρησκευτικών να αποτελεί μέρος της εγκύκλιας παιδείας, και με ποιο περιεχόμενο; Πρέπει το μάθημα αυτό να είναι υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως ομολογίας και θρησκεύματος; Ή να είναι προαιρετικό, ακόμη και για τους Ορθόδοξους μαθητές;
Σε αυτά τα τρία ερωτήματα επικεντρώνεται το πρόβλημα του θρησεκυτικού μαθήματος, που είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αντιλεγόμενο. Γι' αυτό και επιτακτική προβάλλει η ανάγκη για μία νέα σύγχρονη θεώρηση του προβλήματος και μάλιστα από διπλή σκοπιά: του δικαίου και της Ορθόδοξης θεολογίας.
Η διπλή αυτή θεώρηση οδηγεί σε μια νέα αντίληψη για το μάθημα, που πλέον δεν πρέπει να είναι ούτε κατηχητικό ούτε ομολογιακό αλλά γνωσιακό χαρακτήρα με αντικείμενο τη γνώση ενός πολιτισμού: του Ορθόδοξου πολιτισμού της Ανατολής, που είναι ο "πολιτισμός του εμείς" σε αντιδιαστολή προς τον δυτικό πολιτισμό, που είναι ο πολιτισμός του "εγώ".
Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η σύζευξη δικαίου και Ορθόδοξης θεολογίας, που δεν είναι μόνον ευκταία αλλά και εφικτή.
