Δρόμος σπαρμένος με χαλίκια 153

Ο Βασίλης Παππάς είναι ένας εξαιρετικός ιδιοφυής ποιητής. Η ποίησή του είναι εκρηκτικά δυναμική και γοητευτικά ωραία. Τα ποιήματά του ευαίσθητα, αισθησιακά, πλέρια από Ελλάδα και από Έρωτα, με την πλατειά του έννοια• από έρωτα κυρίως για τη θέαινα Ελλάδα, την πατρίδα που λατρεύει, για ό,τι οραματίζεται και η εμπνεύστρια Μούσα τον προτρέπει, αλλά και για ό,τι γύρω του υπάρχει και τον χαροποιεί ή τον ματώνει• από έρωτα για τη φύση, για τη ζωή...
Με τους υπερρεαλιστικούς στίχους του ο ποιητής υπερπηδά κάθε σύνορο τοπικό ή χρονικό. Τα ποιήματά του –λεκτικά οικοδομήματα– έχουν το φως της υπέρβασης, συγκινούν και ανοίγουν στα πνευματικά μας βλέφαρα νέους ορίζοντες.
Ο Ποιητής περιφέρεται στις ατραπούς του αθάνατου παρελθόντος• περιδιαβάζει στα μονοπάτια, που κάποτε περπατούσε ο Όμηρος, ο Αρχίλοχος, ο Πίνδαρος, ο Βακχυλίδης, η Σαπφώ, η Κόριννα… και συνομιλεί μαζί τους• πατά πάνω στα απομεινάρια της Ελλήνιας ιστορίας, στα γκρεμισμένα αετώματα, στα πληγωμένα μάρμαρα, στα διαμελισμένα αγάλματα και οραματίζεται• ως νέος Οδυσσεύς ταξιδεύει στον ευρύστερνο πόντο του παρελθόντος, ανακαλώντας την θέαινα Μνημοσύνη να αναδυθεί απ’ τα βάθη των αιώνων και να παραμερίσει το σκονισμένο πέπλο της λήθης, για να δει και να υφάνει την αλήθεια.
Οι εξαίρετες ποιητικές συλλήψεις, ο μυσταγωγικός τρόπος που στιχοπλέκει, η ευγένεια με την οποία προωθεί την ποίησή του και πολλά άλλα, τον ανακηρύσσουν ως έναν μοναδικό, εμπνευσμένο διδάχο, ποιητή!