Η πέμπτη ποιητική συλλογή του Βασίλη Μαρουλά υμνολογεί τον έρωτα και αφορίζει την απάθεια. Στο πρώτο μέρος, «Περί λαγονίων βρυχηθμών», καταγράφει στιγμές που βίωσε το πάθος άλλοτε ως θύμα κι άλλο ως θύτης πάντα, όμως, συναινώντας στην προδοσία του απόλυτου και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη ματαιότητα της αναζήτησης του παντοτινού. Ως ένας ακόμη ερωτευμένος με τον έρωτα, τον αναζητά παντού κι όπου τον βρίσκει κρατάει αναμνηστικά μέσα στο σακί του χρόνου που πάντα βιάζεται και τρέχει.
