Ο Χρόνος μάς περιέχει και μάς ορίζει όλους. Από το μπουσούλημα έως και το γέρμα μας. Χρόνος ίσον άνθρωπος. Άνθρωπος ίσον αισθήσεις. Αισθήσεις ίσον κατανόηση. Κατανόηση ίσον γλώσσα. Γλώσσα με ψυχή. Επειδή οι λέξεις για εμένα ηχούν έναν ολόκληρο κόσμο νοημάτων και δημιουργούν σύμπαντα αφύπνισης και αλήθειας, θέλησα από το δικό μου μετερίζι, από τη δικιά μου καθημερινότητα-καθημερινότητα παρατήρησης και εσώτερης ανάλυσης-, να γράψω αυτά τα 77 κείμενα. Εβδομήντα επτά μικρές ιστορίες ή Ιστορίες, που αποτυπώνουν όλα όσα έχουμε σκεφτεί, αλλά έχουμε ξεχάσει. Που έχουμε νοιώσει, που έχουμε αναρωτηθεί, που έχουμε αναζητήσει και αγαπήσει… αλλά λησμονήσαμε από δειλία ίσως. Αυτά που έχουμε φοβηθεί και ίσως δεν τολμάμε ούτε στον εαυτό μας να τα εξομολογήσουμε. Εκείνα που δεν ξέραμε πώς να τα πούμε, μα που ειπώθηκαν όταν βρήκαμε τον εαυτό μας μέσα από αυτά. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει κίνηση ιδεών, αλλά κίνηση κανόνων, τρόπων ζωής και συμπεριφοράς. Σε έναν κόσμο που είναι διαρκής λόξυγγας κατανάλωσης, πιστεύω ότι τα κείμενα αυτά είναι κείμενα αγγιγμάτων, αφύπνισης, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και πάνω από όλα συγχωρητικής αγάπης. Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ανάμεσα σε αυτά που νιώθουμε και σε αυτά που «ξέρουμε»… Μια μάχη που δεν φύγαμε ποτέ από αυτήν, αλλά επιστρέψαμε γιατί ίσως είμαστε σβησμένες απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις. Επειδή λησμονήσαμε ότι οι κορυφές μας ανήκουν και τελειώνουν στους πρόποδες της μνήμης μας… Τελικά «είμαστε ό,τι έχουμε ξεχάσει» μήπως;
