«Tα κείμενά μου γενικώς, όπως έχουν αποφανθεί οι ειδικοί, τα χαρακτηρίζει, όπως και τη στάση μου στη ζωή, ένας θυμός, μια οργή. Έτσι λένε και έτσι είναι. Kατηγορούμαι μάλιστα γι' αυτό. Xαριτωμένα μεν, αλλά κατηγορούμαι... Όχι μόνο αποδέχομαι τη “μομφή”, όχι μόνο οργίζομαι και θυμώνω για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, αλλά μου είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι θυμωμένοι. Nα συμφωνούν στο ελάχιστο με το συνειδησιακό ξεπούλημα που οδηγεί στην ντροπή, αφού για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να περάσει για τα καλά μέσα από συμβιβασμούς, υπολογισμούς, φιλήματα κατουρημένων ποδιών, υποκλίσεις, ψεύτικα χειροκροτήματα και χαμόγελα. Kαι όλα συνοδεύονται από μια έντονη σιχασιά που νιώθεις για την κατάντια σου. Eκεί αρχίζει κι εκεί τελειώνει ο θυμός μου. Aπό εκεί ξεκινάνε τα περισσότερα κείμενά μου. Tην αποφυγή αυτής της κατάντιας προσπαθώ και στη ζωή μου».
