Το σονέτου του πικρού φθινοπώρου*
-------------------------------------------------- (Πετραρχικό σονέτο)
Φθινόπωρο! Και φεύγουν τα πουλιά,
πεθαίνουν στην αυλή ξερά τα φύλλα,
ο ουρανός μια πένθιμη μαυρίλα,
τ’ αηδόνι έχει χάσει τη λαλιά.
Ορφάνεψε μιας μάνας αγκαλιά,
διέλυσε τα όνειρα τορπίλα,
ο φάρος της στο μνήμα μια καντήλα,
το γέλιο της του πόνου η θηλιά.
Πόσο ν’ αντέξει η έρημη η μάνα
όταν ακούει πένθιμη καμπάνα
να κλέβει την χαρά της την μεγάλη;
Φθινόπωρου βροχή τα δάκρυά της,
ο πόνος υποκλίνεται μπροστά της,
τα κυπαρίσσια γέρνουν το κεφάλι…
--------------------
*Για μάνα που χάνει το παιδί της.
