Σε μια εποχή που διακρίνεται από ρευστότητα και επιδείνωση των τοπίων σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, ο ρόλος της γλώσσας, που αναμετράται με την ιμπεριαλιστική εικόνα, γίνεται ολοένα και περισσότερο σημαντικός. Η εστίαση στην "ασθενή" ελληνική γλώσσα, με βάση τον γλωσσικό ηγεμονισμό, δείχνει επιτακτική και, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο τόμος επιχειρεί την ενίσχυση της σύνδεσής της με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης. Επιμένει στην ανάδειξη νεωτερικών ζητημάτων αιχμής, όπως η σχέση της αρχαιοελληνικής γραμματείας με τη δημοσιογραφία, η έννοια της εξουσίας σε κλασικά κείμενα και η μετα-μνημονιακή γλώσσα στη δημόσια σφαίρα. Κορυφαίοι γλωσσολόγοι, νεοελληνιστές και καθηγητές από τα Πανεπιστήμια της Ελλάδας, του Harvard και του Rio de Janeiro καταθέτουν τις απόψεις τους για τη διδασκαλία και τις χρήσεις της ελληνικής γλώσσας σε δια/πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα, την τυποποίησή της και τις γλωσσικές απεικονίσεις της κρίσης, για να καταλήξουν στην "αποθέωση" της γλώσσας ως μείζονος εργαλείου για την καταπολέμηση του φόβου και της χειραγώγησης.
