Ζούμε σε μια φάση βαθιάς κρίσης αξιών. Εν αρχή ην για τη Δύση η κοινωνία της αφθονίας. Η ευμάρεια εγέννησε την αποχαύνωση και τον συμβιβασμό. Ο συμβιβασμός ευνούχισε τους ανθρώπους. Τα ευνουχισμένα άτομα μετατράπηκαν σε μάζες, και βέβαια ικανοποιημένες μάζες. Ο Παζ σημειώνει: "Μάζες δίχως θέληση και δίχως προορισμό".
Σοβεί μια πολιτική απάθεια. Μια "ιδιωτικοποίηση" που διαχέεται σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Δηλαδή σε όλον τον λαό μας. Και ο ελληνικός λαός, βεβαίως, αλλά και οι άλλοι λαοί τηρούν μια στάση που, κατά Καστοριάδην, "είναι περίπου μια στάση αποχαύνωσης μέσα στον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό". Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα διεθνούς ή εσωτερικής συνωμοσίας ή χειραγώγησης από τα κυρίαρχα στρώματα. Όλοι ξέρουν ότι από την εποχή του Θουκυδίδη δεν είναι αξιόμεμπτοι οι επίδοξοι τύραννοι όσο οι πρόθυμοι εθελόδουλοι υπήκοοί τους. "Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν".
Στην επιδείνωση της όλης κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος συνεισφέρει το ενδημικό πλέον φαινόμενο της ραγδαίας εξομοίωσης Δεξιάς - Αριστεράς: "Τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα" (Καστοριάδης). [...]
