ενδοσυγκριτικά τεύχος 1

Γιὰ μᾶς τοὺς νεοέλληνες ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ ξέρουμε ἂν τὸ ἀρχαῖο κείμενο μιλάει γιὰ βουνὸν ἢ γιὰ ὄρος· ἂν μιλάει γιὰ κλίνην ἢ γιὰ κράββατον· ἂν μιλάει γιὰ ἰχθὺν ἢ γιὰ ὀψάριον, κ.ο.κ. Ἡ γλωσσικὴ μορφὴ δὲν εἶναι γιὰ μᾶς τύπος ἀλλὰ οὐσία βαθύτατη, ἡ ἀναδίφηση τῆς ὁποίας μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μὲ τὴν βαθύτατη οὐσία ὄχι ἁπλῶς τοῦ Ἕλληνα ἀλλὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτὴν τὴν ὑπηρεσία μπορεῖ νὰ προσφέρῃ καὶ σήμερα ὁ ἑλληνισμὸς μέσα ἀπὸ τὴν διερεύνηση τῶν παμπληθῶν στρωμάτων τῆς γλώσσας καὶ τῆς γραμματειακῆς / πολιτισμικῆς του παράδοσης, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀποφασίσῃ νὰ μὴν πετάξῃ τίποτα, νὰ μὴν περιφρονήσῃ τίποτα, τίποτα ἀπὸ τὰ γλωσσικὰ καὶ πνευματικά του τιμαλφῆ νὰ μὴν τοποθετήσῃ στὰ ἀζήτητα.
Ἀπὸ τὴν δημοτικὴ ὣς τὴν καθαρεύουσα, ἀπ᾿ τὸν Παπαδιαμάντη ὣς τὸν Σολωμό, ἀπ᾿ τὸν Ἐρωτόκριτο ὣς τὸν Πτωχοπρόδρομο, ἀπ᾿ τὸ Βυζάντιο ὣς τὴν Βίβλο, ἀπὸ τὴν ἑλληνιστικὴ κοινὴ ὣς τοὺς ἀττικούς, ἀπ᾿ τὸ δημοτικὸ τραγούδι ὣς τὸν Ὅμηρο, κι ἀπὸ ᾿κεῖ ὣς τὴν Γραμμικὴ Β΄, τοὺς Μυκηναίους, τοὺς Μινωίτες, τοὺς Κυκλαδίτες, κι ἀκόμα πιὸ πέρα, ἀκόμα πιὸ βαθιὰ μέσα στὸν χρόνο, νά τὸ πνευματικὸ ταξίδι γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς καλοῦν οἱ καιροί, καὶ τὸ ὁποῖο μόνο ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε, ἐμεῖς ποὺ μᾶς ἔλαχε τέτοιο καράβι τρελοβάπορο, τέτοια γενναιόδωρη, πλουσιοπάροχη ἀλλὰ καὶ ἀπαιτητικὴ συνάμα παρακαταθήκη πνεύματος.