Ενηλικίωση της ουτοπίας

Να εξοικειωθώ λοιπόν αν γίνεται με το κενό που μου αναλογεί. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή. Μια στιγμή ουτοπίας στον τόπο του εγκλήματος, που φωταγωγείται στους αιώνες με δάχτυλα κομμένα και ραμμένα στη σιωπή. Αφού λίγο πολύ όλα γίνονται για το μέλλον, για το βουνό του παραδείσου που περιφράξαμε για να εξευμενίσουμε το άγνωστο, πριν μας τραβήξουν το αυτί τα όρια της νίκης και της ήττας και μας δέσουν κόμπο στα βήματα προς τα αθάνατα μνήματα