Τώρα που κατάκατσε ο κουρνιαχτός από την πολύχρονη δοκιμασία στα πέτρινα χρόνια που περάσαμε (να πάνε και να μην γυρίσουν), όσοι είχαμε την αποκοτιά να πάρουμε τα βουνά και να πολεμήσουμε τον καταχτητή και δεν κλειστήκαμε στο καβούκι μας, περιμένοντας τους Εγγλέζους να μας "ελευθερώσουν" σκέφτηκα να γράψω όσα έζησα από κοντά και σχετίζονται με το δικό μας τόπο στην κατοχή, στην αντίσταση και τον εμφύλιο. Είπα να βιαστώ. Ο χρόνος κύλησε σκληρός και αμείλικτος, οι πολλοί έμειναν λίγοι και από τους λίγους πιο λίγοι. Βάσανο μεγάλο να θυμηθώ όσα ζήσαμε, όσα κάναμε, όσα πάθαμε. Αδυνάτισε και η μνήμη. [...]
(Από τα προλεγόμενα του βιβλίου)
