Η Ενχεντουάννα (τέλη του 24ου αιώνα π.Χ.), η αρχαιότερη όλων των επώνυμων ποιητών της παγκόσμιας λογοτεχνικής παράδοσης, κόρη του μεγάλου Σαργών, βασιλιά της Ακκάδης, υπήρξε πρόσωπο απολύτως ιστορικό. Οι ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές, καθώς και το σωζόμενο έργο της, μας αποκαλύπτουν μια ποιήτρια πρώτου μεγέθους, μια μεγάλη δέσποινα του σουμεροακκαδικού πολιτισμού. Με την Ενχεντουάννα ο μακρύς αλλά αγνοημένος κατάλογος των γυναικών δημιουργών αποκτά τη νέα λαμπρή του αφετηρία. Εάν το έργο της μειλίχιας Σαπφούς υπήρξε ένα είδος κανόνα, θεματολογικό και υφολογικό αρχέτυπο για το ποιητικό έργο των γυναικών,το έργο της αδρής και πολύτροπης Ενχεντουάννας, με την αρχαϊκή καθολικότητα που το χαρακτηρίζει, δεν μπορεί παρά να επηρεάσει την παραδοσιακή θεώρηση της γυναικείας λογοτεχνίας.
Η Τασία Χατζή (1954), αφού ολοκλήρωσε τις ακαδημαϊκές σπουδές της, εργάστηκε επί σειρά ετών στο ραδιόφωνο ως ανεξάρτητη παραγωγός εκπομπών λόγου με αντικείμενο την ποιητική παράδοση των γυναικών και τη λογοτεχνία των λαών της αρχαίας Ανατολής. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, μυθιστορήματα των Βίτολντ Γκομπρόβιτς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Μαίρη Γουέμπ, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Μάριο Βάργκας Γιόσα, από τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ισπανικά. Το 1980 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οδυσσέας το πρώτο της βιβλίο "Πουτάνα: Μια γυναικεία μοίρα ή η αθλιότητα να 'σαι γυναίκα", το οποίο επανεκδόθηκε ανανεωμένο και συμπληρωμένο το 1993 με τον υπότιτλο Δεκατρία χρόνια μετά. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο εκδόθηκε επίσης το βιβλίο της για τη μεγάλη ποιήτρια, ιέρεια και πριγκίπισσα των Σουμερίων, "Ενχεντουάννα: Η εποχή, η ζωή και το έργο της" (1988). Το ερωτικό μυθιστόρημα "Στέφανος και Νανώ" έρχεται μετά από το μυθιστόρημα μαθητείας "Φοίβη: Το βιβλίο της οίησης και της μωρίας" (Ωκεανίδα, 1996).
