Τα συναισθήματα που ένιωσε η Δέσποινα όταν τους είδε ένα κουβάρι στο διπλό κρεβάτι -η αηδία, η ντροπή-, της έδιναν την αίσθηση ότι η ίδια ήταν βρόμικη. Επειδή μόνο και μόνο ανήκε στο ανθρώπινο είδος. Ήθελε να μπει σε μία μπανιέρα να τρίβεται με το σφουγγάρι και το σαπούνι με τις ώρες. Και να ξεπλένεται με άφθονο νερό να φύγει η μπόχα...
Σε άλλο χρόνο, ο Παύλος βρήκε τη Λέλα καθισμένη στο κρεβάτι τους να κλαίει, είχε ντυθεί. Δεν είχε τη δύναμη να τον κοιτάξει ή ν' αρθρώσει κάποιες λέξεις.
Σήκωσε το περίστροφο, της έριξε τρεις φορές. Την ώρα που περνούσε την πόρτα της αυλόπορτας και έφευγε ο Κίμωνας, βάζοντας τις κάλτσες του στην τσέπη. Άκουσε τους πυροβολισμούς και δε σκέφτηκε καθόλου να επιστρέψει. Όταν το πλοίο βυθίζεται, πρώτα το εγκαταλείπουν τα ποντίκια.
Ένοχα μυστικά, πάθη, λάθη και παράτολμες ενέργειες που συμπλέκονται και "Εξ επαφής" νοηματοδοτούν τις ζωές ανθρώπων που γίνονται ήρωες ενός μυθιστορήματος γεμάτου ένταση και μαγεία.
H Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά γεννήθηκε στο Αιγάλεω Αττικής το 1959. Κατάγεται από τη Σάμο με μικρασιατικές ρίζες. Είναι κόρη του ζωγράφου-αγιογράφου Σταμάτη Παπασταματίου. Έζησε στο Παρίσι τέσσερα χρόνια, όπου σπούδασε τη γαλλική γλώσσα και παιδοψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre. Είναι νηπιοβρεφοκόμος. Εργάζεται επί 24 χρόνια στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Ιλίου. Είναι παντρεμένη με τον Ανδρέα Καββαδά και έχουν δύο παιδιά. Έχει λάβει βραβείο μυθιστορήματος πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το "Καφενείο των Ιδεών" για το έργο της "Αγρυπνία" και το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος για το έργο της "Ο κόσμος της απώλειας", από τον ίδιο φορέα. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της ΔΕΕΛ.
