Επιστολές

Αυτές οι γυναίκες της Μουργκάνας, σε ξένους τόπους, χωρίς τους άντρες τους, υπομένουν σιωπηλά, καρτερικά την τύχη τους με μια ήρεμη άλλα σταθερή αξιοπρέπεια, και όταν γυρίζουν στην Ελλάδα δεν κραυγάζουν, δεν κατεβαίνουν στους δρόμους, δεν υψώνουν τις γροθιές τους, όλο μίσος για κάποιους άλλους, ακόμα και γι' αυτούς που τις απέσπασαν βίαια από τον τόπο τους και από τα σπίτια τους. Ο "βυθός" των παιδοπόλεων, θα έλεγα, ήταν διαυγής. Ήταν η επιβίωση και η προστασία των ανηλίκων παιδιών, που οι σκληρές συνθήκες της εποχής δεν τους επέτρεπαν να επιβιώσουν στις εστίες τους. Φρονώ, λοιπόν, ότι ο "θολός βυθός" βρίσκεται στις εμμονές, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Στην στράτευση σε δογματικές αντιλήψεις και ακόμα στις επινοημένες καταστάσεις ή και βαρύγδουπες εκφράσεις. Μέχρι και μαζική διαδήλωση Ελλήνων ομήρων έγινε στο ουγγρικό Κοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 1953 για να εκφράσουν οι όμηροι των ανταρτών-κομμουνιστών την επιθυμία τους να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Φτάνοντας στην Ηγουμενίτσα, μια ηλικιωμένη γυναίκα του χωριού μας, Λειά Θεσπρωτίας, συγκινημένη που επέστρεψε στην Ελλάδα μετά ομηρία 6 χρόνων, ζητωκραύγαζε ενθουσιασμένη υπέρ του τότε πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου. Μπέρδευε όμως το Παπάγος με τον παπαγάλο. Ζήτω ο Παπαγάλος!