Ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι, κανένας δεν είναι τριγύρω.
Δάκρυα λούζουν το κορμί σου, γιατί κλαις;
Για τον χαμένο έρωτά σου;
Για τις ελπίδες που είχες χτίσει επάνω του;
Ίσως να ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου.
Ίσως να αυτοκαταστρέφεσαι.
Ίσως να χαθείς.
Ίσως να αλλάξεις αυτό που είσαι.
Ίσως να τον ξεπεράσεις.
Ίσως... Μπορεί... Μάλλον...
Πάντως η μοναξιά φέρνει τους χειρότερους συμμάχους και η απόγνωση τις χειρότερες συμφωνίες.
Σάρον;
Σάρον, γιατί ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου;
Γιατί αυτοκαταστρέφεσαι;
Γιατί χάθηκες;
Γιατί άλλαξες αυτό που ήσουν;
Σάρον; Άξιζαν όλα αυτά;
Σάρον; Τον έχεις ξεπεράσει;
Σε παρακαλώ, Σάρον, εαυτέ μου, απάντησέ μου!
