Φορές η καρδιά τ' ανθρώπου σκιρτά από κάτι ασήμαντο, φευγαλέο, τόσο μικρό, μα και τόσο μεγάλο. Θαρρείς κι ο πλάστης λωλάθηκε την ώρα που βάφτιζε τα συναισθήματα, πριν τα φυτέψει στην καρδιά τ' ανθρώπου. Στη λάβα του ηφαιστείου, δηλαδή βαθιά στην καρδιά μας, υπάρχει μια Μαγδαληνή που 'χει ψυχή άδολη, παιδιακίσια, αμόλυντη και μας πλένει τα πόδια με τ' αγιασμένα και μυρωμένα της δάκρυα που μοσχοβολάνε φως.
Σ' αυτήν τη Μαγδαληνή, αφιερώνω το έργο τούτο.
Γιάννης Έξαρχος
ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Δυο όχθες στο ποτάμι της ευτυχίας
η μια όχθη εσύ
η άλλη εγώ.
ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
Σταλαγματιά που πέφτει απ' τον ουρανό
το φιλί σου
διψασμένα χείλια μωρού που κοιτάζει στον ουρανό
το στόμα μου
η μόνη ελπίδα να σωθεί το μωρό
ειν' αυτή η σταλαγματιά
η μόνη ελπίδα να σωθεί η σταλαγματιά
είναι να θραφεί απ' τα διψασμένα χείλια της αθωότητας.
ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Η αλήθεια είναι άστρο
κι εμείς μετεωρίτες
ανάμεσα στα άστρα.
Ο Γιάννης Έξαρχος γεννήθηκε στο Καλοχώρι Λάρισας. Από το 1993 κατοικεί στη Θεσσαλονίκη. Έκανε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεσσαλονίκη, τη Λιέγη, τη Μυτιλήνη. Ποιήματα και φιλοσοφικά του δοκίμια δημοσιεύονται στον περιοδικό τύπο.
Έργα του:
- "Φιλοσοφοποιητικά" (1998, Ποίηση)
- "Ο Ύστερος Άνθρωπος" (2007, Ποίηση)
- "Έρωτος Μέθεξις" (2009, Ποίηση)
- "Νάρκισσος" (2009, Μετάφραση) [θεατρικό έργο του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ]
