Η αποασυλοποίηση στα χρόνια της φιλανθρωπίας

Για περίπου πάνω από δύο δεκαετίες, εκτός των τειχών, αλλά σε όμορο οικόπεδο με το κτήμα του Αντιλεπρικού Σταθμού Αθηνών στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, υπήρχε και λειτουργούσε ένα προκατασκευασμένο οίκημα, που στέγαζε τα παιδιά των χανσενικών οι οποίοι νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο των λοιμωδών νόσων. Τα παιδιά αυτά από νήπια μέχρι προέφηβοι, δεν ήτανε κατά τεκμήριο χανσενικά και γι΄αυτό, για λόγους προφύλαξης δηλαδή, βλέπανε τους γονείς μόνον, εξ αποστάσεως, πίσω από μία σιδερόφρακτη μικρή πόρτα.

Την φροντίδα των παιδιών είχανε κάτι συμπαθείς νοσοκόμες, που παλεύανε να τα βγάλουν πέρα με αυτό τον πολυποίκιλο παιδικό πληθυσμό. Τα παιδιά δεν έβγαιναν ποτέ εκτός των τειχών του ιδρύματος. Υπήρξαν πλήρως ασυλοποιημένα. Μόνο κάποιοι φιλάνθρωποι πήγαιναν
Χριστού – Λαμπρή με κανένα κουραμπιέ ή κανένα κουλουράκι. Και ένας εθελοντής δάσκαλος έκανε και κανένα μάθημα στα μεγάλα…

Μία παρέα φοιτητών, πληροφορήθηκε γι΄αυτήν την κατάσταση, και αποφάσισε με αγάπη και αφέλεια να ασχοληθεί με τα «παιδάκια της Αγίας Βαρβάρας». Έτσι, μεταξύ 1959 και 1962 αναπτύχθηκε μία δραστηριότητα, σε εβδομαδιαία βάση, ψυχαγωγίας, δημιουργικότητας και κοινωνικοποίησης. Οι γραφειοκράτες δεν μετακινήθηκαν αλλά η επιτυχής φαρμακοθεραπεία της λέπρας έλυσε οριστικά το πρόβλημα. Ο σταθμός έπαυσε να λειτουργεί το 1965…