Φαίνεται ότι είναι μέσα στη φύση μας να κάνουμε λόγο για το είναι, γι' αυτό που έλαβε, λαμβάνει ή αναμένεται να λάβει σάρκα και οστά στον κόσμο μας· και να θέτουμε το μη είναι κατ' εξαίρεση, για κάτι που, κατά την εκτίμησή μας τουλάχιστο, έχει ήδη -ή απλώς τείνει να- εγκατασταθεί στο νου του αποδέκτη/ της αποδέκτριας.
Η παραδοχή αυτή, αν είναι ορθή, βάζει απλώς στο χέρι μας την άκρη του νήματος. Κατά τα άλλα, μια σειρά προβλήματα παραμένουν, καλώντας μας να το ξετυλίξουμε προς το μέρος του: Γιατί να έχει περισσότερα από ένα αρνητικά μόρια η ελληνική; Ποιες λειτουργίες τους αναλογούν; Κλιμακώνεται η άρνηση κατά την ένταση ή τη γραμματική εκπροσώπηση; Ποια ήταν η ιστορική πορεία του φαινομένου; Μπορεί πράγματι να γίνει λόγος για "καθολικά χαρακτηριστικά"; Σ' αυτό το κάλεσμα προσπαθεί να ανταποκριθεί η ανά χείρας μελέτη.
Ο Γιάννης Βελούδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Σπούδασε φιλολογία (ειδίκευση γλωσσολογίας) στην -ενιαία τότε- Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ με υποτροφία του ΙΚΥ. Τις σπουδές του συνέχισε στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Essex (μεταπτυχιακό δίπλωμα στη θεωρητική γλωσσολογία) και στο Πανεπιστήμιο του Reading (διδακτορική διατριβή), με την οικονομική ενίσχυση του ΙΚΥ πάντα. Από το 1997 διδάσκει σημασιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και, από την ίδρυσή του, στον Τομέα Γλωσσολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ.
