Η αρχή της υπέρτατης καλής πίστης προερχόμενη από τον αγγλικό νόμο περί θαλάσσιας ασφάλισης θεωρείται σε διεθνές πλέον επίπεδο κομβική έννοια του ασφαλιστικού δικαίου χαρακτηρίζουσα την ιδιαιτερότητα της ασφαλιστικής σύμβασης. Η διασαφήνισή της οδηγεί σε θεωρητική αντιπαράθεση με την αρχή της καλής πίστης, ενώ παράλληλα θίγει άκρως πρακτικά ζητήματα, καθώς ο αγγλικός νόμος για την θαλάσσια ασφάλιση επιλέγεται, κατά διεθνή συναλλακτική συνήθεια, από τους συμβαλλομένους στις ναυτασφαλιστικές συναλλαγές, με σχετική ρήτρα στους όρους ασφάλισης, ανεξάρτητα του ουσιώδους ή μη συνδέσμου με αυτές.
Το παρόν πόνημα φιλοδοξεί να προσεγγίσει εννοιολογικά την «υπέρτατη καλή πίστη», να την οριοθετήσει ως αυτοτελή αρχή του αγγλικού ασφαλιστικού δικαίου και να αποσαφηνίσει τις δογματικές της διαστάσεις σε σχέση με την αρχή της καλής πίστης, όπως αυτή είναι γνωστή στα ευρωπαϊκά ηπειρωτικά δίκαια της ιστορικής παράδοσης των αστικών κωδίκων.
