Η ζωή παίρνει το νόημά της, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως αντιφατικό, από τις ακραίες αντιθέσεις της... Ο θάνατος είναι ο μέγιστος φωτοδότης της... Η ομορφιά δίχως τη μεγαλύτερη αδελφή της, την ασχήμια, δεν θα είλκυε κανέναν... Ποιός άνθρωπος θα επιθυμούσε αν αποκτήσει πλούτη, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που θα τα ζήλευαν και δεν θα μπορούσαν να τα αποκτήσουν;... Τα γέλια υπενθυμίζουνν πως κάπου, πολύ κοντά παραμονεύουν τα δάκρυα... Τι αφόρητη πλήξη θα μας προκαλούσαν οι επιτυχίες, δίχως τα νεκροταφεία των χαμένων αγώνων, των ανεκπλήρωτων προσδοκιών... Η αθανασία θα μας οδηγούσε κάποια στιγμή, νομοτελειακά στην αυτοκτονία.. Και τέλος, καλή μου Σάρα, αν ήταν σίγουρο πως όλα θα ανταποκρίνονταν εκ προοιμίου στον έρωτά μας, τότε τις περισσότερες φορές θα αποζητούσαμε τη μοναξιά...
Ο Κώστας Π. Παναγιώτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε και ασκεί την ιατρική.
