Ο άντρας και η γυναίκα αυτή/
που υποχωρούν κάτω από άσπρη άμμο/
σαν σε αμμόλουτρα ιαματικά/
με τα κεφάλια έξω/
με μπουκωμένο στόμα/
κοιτάζονται εκστατικά/
ξέροντας απ' ανέκαθεν/
πως λειτουργεί το χώμα/
και πως χαϊδεύει πειστικά/
η σπάθα του Θανάτου/
Εκτείνει ο ένας τη ματιά/
Κερδίζει η άλλη χρόνο/
Και με κοντές αναπνοές/
πάνε και βασιλεύουν. (από τη σελ. 95 του βιβλίου)
