Ο υποβιβασμός της σύγχρονης βιοτεχνολογικής έρευνας σε παράγοντα ωφελιμιστικής αποτελεσματικότητας χρειάζεται την τολμηρή απορρύθμιση μιας Αφηγηματικής Βιοηθικής. Η τελευταία, μέσα από την επεξεργασία νομικών, φιλοσοφικών και λογοτεχνικών κειμένων, μπορεί να προσφέρει με διαύγεια τους λόγους για τους οποίους η βιοτεχνολογική πράξη δεν χρειάζεται την συγχώνευση των σκοπών της με τους στόχους μιας βεβιασμένης ανάπτυξης βιοτεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο βιοηθικός αναθεωρητισμός καλείται έτσι να επανεκτιμήσει τις πλέον αυτονόητες παρεμβάσεις της Βιοτεχνολογίας σε επίπεδο βιολογικών στόχων. Καθώς δεν υπάρχουν εγγυήσεις προστασίας των βιοτεχνολογικών οραματισμών, όλα κρίνονται σε μια επικαιροποιημένη διαρκώς βιοηθική συλλογιστική, που δεν χάνει τη δυναμική της, αλλά αναθεωρεί συνεχώς τις δεσμεύσεις της.
Ο Δημήτριος Π. Καλημέρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1965. Έχει κάνει σπουδές Θεολογίας και Βιολογίας. Η διδακτορική του διατριβή στη Γενετική Μηχανική υποβλήθηκε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2001 με θέμα: "Γονιδιακή θεραπεία. Από την επινόηση στη διακινδύνευση. Αρχές, στόχοι και αιτήματα". Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνια, πανευρωπαϊκά και διεθνή συνέδρια.
