"Τέλεια πλάσματα της ομιλίας ενδώσαμε
μιλήσαμε
(αυτή είναι η μία όψη της πραγματικότητας, η μία όψη του κόσμου)
Θέλω να πω-
Λέω: καθαρό
και στρέφω αλλού το βλέμμα".
από το ποίημα "Μητέρα και κόρη ή Τοπίο σε κίνηση"
Τα ποιήματα της "Επίμονης αφήγησης", χωρισμένα σε δύο βασικές ενότητες, πραγματεύονται όψεις από τη σχέση του δημιουργού/ποιητή με την τέχνη του, καθώς και επεισόδια της ανθρώπινης περιπέτειας που σχετίζονται με τον έρωτα, την καλλιτεχνική δημιουργία ευρύτερα και την ιστορία. Όλα τους ξεπερνούν το στενό, επικαιρικό πλαίσιο "μιας ποίησης για την κρίση στην εποχή της κρίσης". Ωστόσο, δεν αποφεύγουν να σχολιάζουν, έμμεσα ή άμεσα, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα του σήμερα. Η "Επίμονη αφήγηση" της Κωτούλα εύγλωττα καταδεικνύει τη δύναμη της ποιητικής γλώσσας στην ελληνική πραγματικότητα και, κυρίως, σε καιρούς χαλεπούς.
