Τι είναι αυτό που ρυθμίζει τη ζυγαριά ενός αυτόχειρα πριν από τη μοιραία απόφαση; Μπορούμε ποτέ να μάθουμε πραγματικά; Το να έρθουμε στη θέση του Άλλου είναι μια μακρά επίπονη διεργασία, όπως όταν δουλεύει κανείς ένα σκληρό πέτρωμα πασχίζοντας ν' αποσπάσει μια μορφή. Όμως, "οι μακρές εργασίες είναι απαλές", όπως λέει ο Gaston Bachelard στην "Ψυχανάλυση της φωτιάς". Ενώ "ο πόθος της αλλαγής απαιτεί το σταμάτημα του χρόνου". Ποια είναι η ηλικία της πέτρας; Είναι ο χρόνος που χρειάζεται να την κατεργαστεί κανείς μέχρι να τη λειάνει ή να τη μορφοποιήσει; Και ποιος μπορεί να επεξεργαστεί ένα βίαιο σπάνιο βράχο; Η ποίηση μπορεί να φωτίσει την πληγή της ψυχής που έγινε ένας τέτοιος βράχος; Ο Bachelard λέει: "Τον βίαιο, σπάνιο σκληρό βράχο δεν τον κατεργάζεται η φωτιά. Αυτός που επεξεργάζεται τον βράχο τον αγαπά..." Η ποίηση ίσως είναι μια αχτίδα φωτός στα σκοτάδια της καρδιάς, εκεί όπου ο συμπαγής πόνος έγινε βράχος. Είναι ένας τρόπος τελικά να ψηλαφήσουμε έστω και ελάχιστα το ακατέργαστο κρυμμένο πετράδι του πυρήνα της ύπαρξης - το ανείπωτο.
Η Εύα Μοδινού γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εργάζεται ως αρχιτέκτων από το 1989.
Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίσθηκε το 2001 με την ποιητική συλλογή "Στιχομυθία" από τις εκδόσεις Εριφύλη. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Έργα της:
"Στιχομυθία", Ιδεόγραμμα-Εριφύλη, Αθήνα 2001.
"Το Κοίλο της Σιωπής", Ιδεόγραμμα-Εριφύλη, Αθήνα 2003.
"Εκεί που Τελειώνει..." Πρώτο Τετράδιο & Δεύτερο Τετράδιο, Ιδεόγραμμα-Εριφύλη, Αθήνα 2005.
"Για πάντα", Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2012.
