Ο απίθανος ήρωας ενός απροσδόκητου best seller, που χαρακτηρίζεται εκδοτικό φαινόμενο στη Γαλλία.
Ήταν ένας ατημέλητος σκύλος, 45 κιλών, ένα μπουβιέ μπερνουά (ορεινός σκύλος της Βέρνης) με φουντωτή ουρά, που την κουνούσε συνεχώς, γεμάτος περιέργεια για όλα τα πράγματα στη φύση και συγκλονιστικό ενθουσιασμό όταν ερχόταν η ώρα για την καθημερινή βόλτα κοντά στο σπίτι του στις Άλπεις.
Ο Ουμπάκ, αυτό είναι το όνομά του (η αναζήτηση του σωστού ονόματος είναι μια περιπέτεια από μόνη της), δεν είναι ο κεντρικός χαρακτήρας αυτού του βιβλίου, ο συγγραφέας Σεντρίκ Σαπέν-Ντεφούρ, ο κύριος του, ακόμη λιγότερο. Ο ήρωας είναι ο δεσμός τους. Αυτός ο μοναδικός, προφανής δεσμός και, για όσους τον έχουν εξερευνήσει, ξεπερνά τόσες άλλες σχέσεις. Αυτός ο δυσανάγνωστος και άχρηστος δεσμός για εκείνους στους οποίους η συντροφιά των σκύλων δεν προκαλεί τίποτα.
Μια ιστορία αγάπης, ζωής και θανάτου. Το ζώο καθώς μεγαλώνει, καταλαμβάνει όλο και πιο σημαντικό χώρο στην καθημερινότητα του αφηγητή. Κάποιες στιγμές ξεχνάς πως ο Ουμπάκ είναι σκύλος. Βλέπεις μόνο δυο πλάσματα να αγαπιούνται τόσο απλά και αληθινά. Μια αγάπη χωρίς λόγια, ανεπανάληπτη, μυστηριακή.
Μια ζωή έντονη, ανήσυχη, γελαστή, όπου όλα κυλούν πιο γρήγορα και πρέπει να κρατήσεις την κάθε στιγμή. Και μετά ο θάνατος, που αρνείσαι να αποδεχτείς, όμως αποτελεί όλη την ουσία της ύπαρξης. Μένει αυτό το καταραμένο κενό. Αυτά τα νύχια που θαρρείς πως ακούς ακόμα στο πάτωμα κι αυτή η μυρωδιά που, παρά τη βροχή, έχει για πάντα χαθεί. Μα δε χρειάζεται να είσαι λάτρης των σκύλων, για να σε αγγίξουν αυτά τα δεκατρία χρόνια κοινής ζωής.
Μια συναρπαστική ιστορία που αφηγείται την περιπέτεια της αμοιβαίας κατανόησης.
Ο Σεντρίκ Σαπεν-Ντεφούρ, καθηγητής φυσικής αγωγής και λάτρης των βουνών, έγραψε το βιβλίο Son odeur après la pluie (Η μυρωδιά του μετά τη βροχή), όχι μόνο ως φόρο τιμής στην βαθιά αγάπη που νιώθουν οι άνθρωποι για τα κατοικίδιά τους, αλλά και ως μέσο έκφρασης της τεράστιας θλίψης που νιώθει κάποιος μετά τον θάνατο του σκύλου του, όταν το μόνο που του έχει απομείνει από τον πιο πιστό του φίλο είναι ένα κολάρο και οι τρίχες που ακόμα δεν έχουν μαζευτεί.
Ο συγγραφέας πιστεύει ότι όπως ακριβώς μιλάμε για το δεσμό που μπορούμε να αναπτύξουμε με έναν σκύλο, οφείλουμε να μιλάμε και για τη θλίψη που αισθανόμαστε, όταν εκείνος φεύγει από τη ζωή μας, αφού εξ ορισμού ζει λιγότερα χρόνια από τους ανθρώπους. Αυτή η αναλογία, 7 σκυλίσια χρόνια προς 1 ανθρώπινο, είναι πολύ σκληρή για όσους έχουν βάλει ένα ζώο στη ζωή τους και στην καρδιά τους και η φράση «θα πάρεις κάποιο άλλο», παρότι λέγεται σαν παρηγοριά είναι απαίσια, λέει ο συγγραφέας που ακόμα θυμάται με νοσταλγία τον Ουμπάκ του.
