Βρέθηκε στη Σμύρνη κι ένιωσε την πίκρα, τη μοναξιά, την απόρριψη, αλλά και την αγάπη, που την γλύκανε σαν το γλυκό του κουταλιού με τη μυρωδιά του τριαντάφυλλου.
Δεν έμαθα ποτέ γιατί την έλεγαν Ντινιά, αφού τ' όνομά της ήταν Ελένη. `Όμως, αυτό το κορίτσι το μεγαλωμένο μέσα σε μια επαρχιακή οικογένεια γεμάτη "πρέπει", έκανε πέτρα την καρδιά και έφυγε μακριά απ΄ το χωριό της, για να ζήσει το παιδί, τη μάνα, και τον εαυτό της.
Γνώρισε τρεις πολέμους: τον Βαλκανικό, τον Πρώτο, και τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Μια μεγάλη περιπέτεια η ζωή της που ήταν πάντα γεμάτη τραγικά γεγονότα, με λίγες μόνο τρυφερές και αγαπησιάρικες στιγμές, όμως τόσο δυνατές που έμοιαζαν ατελείωτες, σαν να υπήρχαν μόνο αυτές. Πάνω απ`όλα οι δικοί της, και βαθιά στην καρδιά της ο ξανθός εκείνος νεαρός με το τραγιασκάκι, ο Ηρακλής, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν παρέμεινε ο ίδιος νεαρός άνδρας της ξύλινης εξέδρας που χανόταν μέσα στη θάλασσα...
Η Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Ταύρο Αττικής. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, και έζησε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν η σιγουριά, η τρυφερότητα, η μεγάλη αγκαλιά. Το "Θυμάμαι τον πατέρα", ένα βιβλίο γραμμένο από τη συγγραφέα με τόσο μεγάλη αγάπη και αφιερωμένο σ` εκείνον, της έδωσε το έναυσμα να διηγηθεί όσο πιο πιστά μπορούσε τη ζωή τής Ντινιάς, της Χιώτισσας γιαγιάς της, που έμοιαζε πράγματι με παραμύθι. Από μνήμες, από αφηγήσεις, από διάφορα ακούσματα που συγκράτησε στα χρόνια της παιδικής της αθωότητας, έγραψε την "Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου".
