Η ομορφιά του άλλου

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.(Οδυσσέα Ελύτη, Ήλιος ο πρώτος, ΙΙΙ)

Υπάρχουν πιστοί ανίκανοι να σχετισθούν. Προκαλούν θλίψη.

Διαπιστώνουμε γύρω μας σχέσεις, στις οποίες κάποιος ή αμφότεροι δεν έχουν πίστη. Όχι στον Θεό, αλλά στον άλλον. Γεννούν ματαίωση.

Και, ακόμη, βλέπουμε σχέσεις, με ή χωρίς πίστη, μέσα στις οποίες η ύπαρξη δεν είναι αληθινή. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει, όχι με τη νεανική χιουμοριστική έννοια («δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος»!) αλλά με το νόημα του υπαρξιακού ψέματος. Πασχίζει ν’ αντιγράψει άλλους, είτε πραγματικούς είτε πλασμένους στη φαντασία του. Η συνάντηση με τέτοιους ανθρώπους φέρνει απελπισία.

Έχουμε τρόπο να κάνουμε και τα τρία να συλλειτουργούν αρμονικά; Η ψυχοσωματική μας ύπαρξη, η πίστη μας στον Χριστό και στους ανθρώπους, οι ζωτικές για όλους μας σχέσεις; Μπορούμε άραγε να φθάσουμε σε ένα επίπεδο λειτουργικότητας στο οποίο καθένας από τους τρεις παράγοντες δεν θα αναιρεί τους άλλους αλλά θα τούς ενδυναμώνει;

Το τόσο δημιουργικό Ινστιτούτο «ΠροςΌψις» έλαβε από το 2017 την όμορφη πρωτοβουλία να οργανώνει συνέδρια στα οποία διευκολύνει τον διάλογο των νέων πιστών ανθρώπων. Και έτσι, το καλοκαίρι του 2018 έλαβε χώρα στην Ξάνθη μια τριήμερη συνάντηση, τους καρπούς της οποίας θα έχετε την ευκαιρία να μελετήσετε στο βιβλίο το οποίο κρατάτε στα χέρια σας.

Θεματική της ήταν διάφορες πτυχές αυτού ακριβώς του συνδυασμού. Οι ομιλητές, κληρικοί και ειδικοί ψυχικής υγείας, κατέθεσαν προβληματισμούς, ενώ οι νεαροί σύνεδροι έδωσαν ζωντάνια στη συζήτηση. Κατόπιν ήλθε η πανδημία και ανέκοψε τη φόρα, αλλά όχι για πολύ. Η προσπάθεια συνεχίζεται!