Η σαρκοφάγος του ήλιου

Με το που χάραξε η μέρα
φάνηκαν τα βουνά να κυματίζουν
το ένα μέσα στο άλλο
- χωρίς να 'χουν κινήσει για πουθενά.
Ακούγονταν φουρνέλλα από μακρινά λατομεία.
Φεύγανε τρομαγμένα τα πουλιά· δια παντός·
κοκκινολαίμηδες, κοτσύφια, δεκοχτούρες.
Άνοιξε ο χρόνος τα φτερά του
και τότε εννόησα το θαύμα.
Υπάρχει ένα ποτάμι αριστερά· κι ένα ποτάμι δεξιά.
Υπάρχει χώρος διαθέσιμος·
ασυνεχής κι αγεωμέτρητος.
Και με τα φυλλοβόλα δέντρα του όλα γενάμενα αειθαλή.
Το θρόισμα υπερτερεί προς το παρόν
- στο συμπαγές όπου ριζώνει η λήθη.
Κι αυτό που ήταν να φανερωθεί
κατ' εφαπτομένην διέρχεται.
Χειμώνας προπατορικός των αποχωρισμών και των ρόπτρων
σαν ομορφιά που αγνοεί την γη.
Τι κυπαρίσσι τωρινό ο χρόνος σου
Και πώς τον ξαναζεί ο καθένας μας
μέσα στον λήθαργο του άλλου.
Και μόνο το θρόισμα ν' ακούσεις, αθωώνεσαι.
Κείνο που μ' αλαφιάζει μέσα μου
ν' αγιάζει έξω από μένα.