Ο Σουν Τσου αντλεί από τη σκέψη του Κομφούκιου και του Λάο Τσε: η σοφία έχει πρακτική ισχύ, η γνώση είναι δύναμη, η απερισκεψία και η άγνοια οδηγούν στον όλεθρο. Και το (όχι και τόσο, όπως βλέπουμε) εκπληκτικό για έναν στρατηγό και πολεμιστή όπως ο συγγραφέας του βιβλίου κρίσιμο πόρισμα είναι ότι οφείλει κανείς να αποφεύγει σχεδόν πάση θυσία το αντικείμενο του πονήματος, πάει να πει τον ίδιο τον πόλεμο.
Από το επίμετρο του Γ.-Ι. Μπαμπασάκη
Για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, Η τέχνη του πολέμου, το εμβληματικό έργο της κινεζικής κουλτούρας, έχει αποτελέσει κείμενο αναφοράς για όποιον αναζητά συμβουλές για τη στρατηγική τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στις επιχειρήσεις, στις σχέσεις αλλά και στον αγώνα της ζωής.
Το βιβλίο απαρτίζεται από δεκατρία σύντομα, πυκνά και περιεκτικά κεφάλαια, που με τη σειρά τους συντίθενται από ολιγόλογες παραγράφους. Με τόνο επιτακτικό, εκπληκτική ακρίβεια και σιγουριά, ο στρατηγός Σουν Τσου (544-496 π.Χ.) μας προσφέρει ένα διαχρονικά επίκαιρο έργο.
Ελάχιστα γνωρίζουμε για τον Κινέζο πολεμιστή και φιλόσοφο Σουν Τσου (544-496 π.Χ.) και τη ζωή του κατά τη λεγόμενη "Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών", αμέσως μετά την παρακμή της δυναστείας Ζου. Πιθανολογείται ότι γεννήθηκε στο κράτος Qi (Κι) - τη σημερινή επαρχία Σαντόγκ, στα βόρεια παράλια της Κίνας. Από το 512 π.Χ. υπηρέτησε στο Βασίλειο του Γου ως στρατηγός και στρατιωτικός σύμβουλος. Οι στρατιωτικές του επιτυχίες τον ώθησαν να γράψει της "Τέχνη του Πολέμου", αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σπουδαία και θεμελιώδη έργα της κινέζικης λογοτεχνίας τα τελευταία 2.500 χρόνια.
