Η τέχνη της χαράς

Σικελία, 1900. Η τέχνη της χαράς, η ιστορία του εικοστού αιώνα μέσα από την ιστορία μιας μοναδικής γυναίκας. Το μεγάλο ιταλικό μυθιστόρημα της Γκολιάρντα Σαπιέντσα.

«[…] Τώρα μόνο μια βαθιά γαλήνη κατακλύζει το ώριμο κορμί της, καθώς η επιδερμίδα, οι φλέβες, οι αρθρώσεις σκιρτούν. Κορμί που εξουσιάζει τον εαυτό του, που έγινε σοφό χάρη στη νοημοσύνη της σάρκας. Νοημοσύνη βαθιά της ύλης, της αφής, της όρασης, της γεύσης. Ανάσκελα στον βράχο, η Μοντέστα παρατηρεί πώς, χωρίς τις εύθραυστες παιδιάστικες φοβίες, οι ώριμες αισθήσεις της μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλο το γαλάζιο, όλο τον αέρα, την απόσταση. Σαστισμένη, ανακαλύπτει τη σημασία της τέχνης που το σώμα της κατέκτησε σε εκείνο το μακρύ, σύντομο ταξίδι των πενήντα χρόνων της. Είναι σαν μια δεύτερη νεότητα, με τη σαφή επίγνωση επιπλέον ότι είσαι νέος, την επίγνωση του πώς να χαίρεσαι, να αγγίζεις, να κοιτάζεις. Πενήντα χρόνων, η χρυσή ηλικία των ανακαλύψεων· πενήντα χρόνων, η ευτυχισμένη ηλικία που άδικα συκοφαντείται από τα ληξιαρχεία και από τους ποιητές».