ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗ
Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες,
χρόνια, μη σου πω και αιώνες,
Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις
δεν φτάνεις ποτέ σε μένα.
Κρύφτηκα κι εγώ σ' ένα στίχο
κάτω από την επικείμενη βροχή
και περίμενα να δω που χάνεσαι.
Φτάνεις κάθε σούρουπο
στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης
κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς
αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη
ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω!
Εμένα με παίρνει ο ύπνος
και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων
λίγο έξω από το Λιανοκλάδι
ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό
-μένει πάντα αδιευκρίνιστο-
στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!
