Η συλλογή αποτελείται από 3 ενότητες. Πλημμυρισμένη από συναίσθημα, ισορροπία, αλλά και αφαιρετικότητα συνδυάζει τόσο τον ελεύθερο όσο και τον έμμετρο στίχο.
Ο ποιητής είναι άμεσος, διεισδυτικός και στοχαστικός. Κατορθώνει να επιβεβαιώσει την παλιότερη κρίση του Δημ. Σιατόπουλου για το έργο του: «ο Κώστας Ερανιώτης φανερώνει καθαρό στοχασμό, υψηλή φαντασία και διαρκή αναστροφή με την πνευματική και ιστορική παράδοση του τόπου μας».
Δείγμα γραφής:
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Δεν έμεινε γης, / το χώμα λιγόστεψε ακόμη και στα νεκροταφεία. / Το δάκρυ εξατμίζεται στην τσιμεντένια πλάκα / προτού να γίνει μνήμη. / Το ένα παράθυρο στο φωταγωγό / τ’ άλλο στον γκρίζο τοίχο της αντικρινής πολυκατοικίας / τ’ όνειρο πού ν’ ανθίσει; / Η λάμψη της πολιτείας σβήνει τ’ αστέρια / το φεγγάρι τεμαχίζεται πίσω απ’ τις κεραίες των τηλεοράσεων / οι μόνες που δέχονται και στέλνουν μηνύματα.
