Χαμόγελο απ’ το δικό σου σταυρό φως απ’ το τάμα του γενναίου λίκνου. Ο στίχος που δε λησμονεί σέβεται. Σύνορα κόλασης για μια αλήθεια ευωδιάζουν, ιδανικά μας τυραννούν! Βγαίνουν και ερπετά που κυριαρχούν που ρημάζουν, που φτάνουν στο αέτωμα. Δίκαιη μια γραφή δίκαια, όλων των θεών τα ανέλπιστα.
