Γινόμαστε αυτό που αγαπάμε ή μαθαίνουμε να αγαπάμε αυτό που γινόμαστε; Υπάρχει άραγε κάποια ηλικία που είναι πια αργά να κυνηγήσουμε το όνειρό μας; Εάν μια φιλόλογος μπορεί να μεταπηδήσει στην ψυχολογία χωρίς αυτό να μας φανεί αφύσικο, πόσο φυσικό μοιάζει για έναν πυροσβέστη να ονειρεύεται καριέρα στην κινηματογραφική κριτική - και πόσο λογικό δείχνει να θέλεις να γίνεις... μάγισσα; Αλλά και εάν τελικά τα καταφέρουμε, είναι αυτό αρκετό;
Με αφορμή ένα πάρτυ μετά τη λήξη της καραντίνας, η Διαμάντω Γιαλλελή μας χαρίζει ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα για τα εκπληρωμένα και τα ανεκπλήρωτα όνειρα, την τάση του ανθρώπου άλλοτε να βολεύεται στην πραγματικότητα και άλλοτε να αγωνίζεται να την αλλάξει.
