Το παιδομάζωμα μπορεί να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα ενός είδους διαιώνισης της κατάστασης πολέμου, που συνίσταται σε τούτο: ότι η "αιχμαλωσία, ο πιασμός" ενός μέρους του πληθυσμού, είναι δυνατά σε ειρηνική περίοδο, (προπαντός αν σκεφτεί κανείς ότι η έννοια του υπηκόου, του υπόσπονδου, δεν ήταν σε χρήση, αλλά το σύνολο χαρακτηριζόταν συνήθως ως υπόδουλοι). Εάν η κατάσταση πολέμου είχε τερματισθεί με την καταβολή του κεφαλικού φόρου και των άλλων υποχρεώσεων, δεν θα μπορούσε να ισχύσει ένα τέτοιο μέτρο, γιατί ακριβώς αυτό ήταν το νόημα αυτών των παροχών, ότι οι υπόδουλοι εισέρχονταν στην προστασία (Dimma) και εθεωρούντο ως υπόσπονδοι (Dimmi), πράγμα που τους εξασφάλιζε την ζωή, την περιουσία και την νομική τους υπόσταση ως πρόσωπα. Και αυτό δεν συμβαίνει, όταν οι γονείς δεν μπορούν να φροντίσουν την ανατροφή των παιδιών τους, δεν μπορούν να καθορίσουν την εκπαίδευσή τους κτλ., και όταν τα παιδιά τους, για τους ίδιους και την πολιτιστική κοινότητα στην οποία ανήκουν, είναι χαμένα για πάντα. [...]
Η Βασιλική Δ. Παπούλια, ομότιμη καθηγήτρια του Α.Π.Θ., σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών και Μονάχου ιστορία, αρχαιολογία και φιλοσοφία. Υπήρξε κύρια ερευνήτρια του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών από το 1966 ως το 1975, οπότε εξελέγη καθηγήτρια της Ιστορίας των Χωρών της Χερσονήσου του Αίμου στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Οι εργασίες της αναφέρονται στις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων, των λαών της Χερσονήσου του Αίμου και των Οθωμανών και παρουσιάζουν διαχρονικό και διεπιστημονικό χαρακτήρα που διανοίγεται προς ένα φιλοσοφικό προβληματισμό.
